Ergens in de tweede week van januari 2021 zie ik dit artikel op een nieuwssite voorbijkomen. Het artikel raakt iets in mij. Als ik erover na ga denken zet het een hele gedachtegang in werking.

In eerste instantie denk ik ‘he gassie nee!’ Niet veel later ‘zou het veel uitmaken?’ tot uiteindelijk ik altijd uitkom bij dezelfde gedachte en persoonlijke mening: Het onderwijs is dringend aan een grote schoonmaak toe, aan een andere zienswijze, een andere vorm. Een vorm die beter aansluit bij de huidige tijd, bij de mens als individu en bij onze maatschappij.

Onze maatschappij piept en kraakt, staat aan het begin van een ander tijdperk en het onderwijs loopt hopeloos achter.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb bewondering voor leraren en leraressen. Ik heb in de luxepositie verkeerd dat ik als gastdocent jaren voor de klas mocht staan. Elke dag een andere school, elk uur een andere klas. Geen verantwoordelijkheid voor rapporten van welke aard dan ook over individuele leerlingen. Dat was niet mijn stuk en daar was ik blij mee! Ik zou niet willen ruilen.

Het mooie was ook dat ik hierdoor ook dat ik van een afstand dingen kon zien en benoemen die niet iedereen meer ziet of wil zien. Uitgebluste leraren, leraren die het overzicht kwijt waren, leraren die niet binnen het kader wilden werken en dus lastig werden genoemd. Kinderen die afgeschreven waren, soms al voor de middelbare school. Kinderen die niet stil konden zitten, kinderen die niet aan het profiel ‘normaal’ voldeden. Geen 13 in een dozijn exemplaren. Ik heb er drie van die en daar ben ik onwijs trots op! Kinderen zijn uniek, mensen zijn uniek. Ik ben uniek, jij bent uniek en wat mij betreft gaan we dat eindelijk eens koesteren! Mijn hele schoolcarrière hoorde ik “Danielle wees eens stil!” Danielle niet praten onder de les, je leidt anderen af”. Tijdens oudergesprekken was het steevast: “ze is een dagdromer” “ze staart alleen maar uit het raam of zit te kletsen”. Niemand vroeg zich in die tijd af wat de oorzaak kon zijn. Van top-down toetsen had nog niemand gehoord. Ik leerde al heel snel dat je beter niet met je hoofd boven het maaiveld moest komen. In elk geval niet op de dorpsschool waar ik mijn tijd doorbracht.

Dat is nu wel anders, alleen willen we nu graag een naam voor alles wat anders is, om er vervolgens in vele gevallen toch niet de juiste draai aan te kunnen geven. Vandaag de dag vallen er nog steeds veel kinderen tussen de wal en het schip.

Gelukkig ben ik niet de enige die ziet dat het anders moet en ontstaan er op breed vlak allerlei initiatieven. Meestal vanuit het onderwijs, van leerkrachten die dondersgoed zien en weten dat het beter kan. Hulde aan deze kanjers!