Ik word wakker en kijk naar het raam. Hoewel de rolgordijnen nog dicht zijn zie ik een niet veelbelovend uitzicht. Donker en grijs voor de tijd van het jaar. Er dringt een geluid van harde wind door het triple glas. Ik sta op en gluur naar buiten, he bah! Is het eerste gevoel. Wie heeft de herfst aangezet? Het is lente en die is al niet heel overtuigend dit jaar. De blaadjes doen er lang over, het is mei en nog steeds is niet alles uitgelopen. Het onkruid begint zelfs nu pas te groeien. Daar ben ik wel blij mee.
Ik ga met frisse tegenzin douchen en aankleden en tegen de tijd dat ik naar beneden loop valt de regen met bakken uit de hemel. Beneden wacht Max mij met de gebruikelijke kwispel op. Ja maatje, denk ik, jij hebt zeker nog niet door hoe het buiten is. Max ploft voor mij neer op de grond. Hem boeit op dit moment maar 1 ding: Als baas beneden komt word ik uitgebreid geknuffeld en geaaid. Heerlijk toch? Van onze honden kunnen we perfect leren in het moment te leven. Max maakt zich geen moment druk om wat er komen gaat, nou ja, een uitzondering: Eten! Max is een Labrador en die hebben een geweldige interne klok als het op eten aankomt. Als ik eerlijk ben is hij elk moment van de dag wel klaar om te eten. Maar zo tussen 5 en 6 komt hij standaard voor mij en/of mijn lief zitten kijken met een blik van, kijk ik heb dan wel geen horloge, maar het is tijd baas.
Verder leeft Max in het moment. Nadat ik mijn cappuccino en vers gemaakte smoothie op heb (en Max de vloer nauwkeurig heeft geïnspecteerd op gevallen etenswaar) maak ik aanstalten om naar de deur te gaan. Max ga je mee? Hij kijkt me aan en verzet nog geen poot. Max anders ga ik alleen hoor. Hij lijkt te denken, doe je best en staat inmiddels wel in de deuropening. Wanneer ik mijn wandelschoenen aantrek staat hij ineens naast me. Toch wel behoefte om naar buiten te gaan blijkt. Hij sjokt niet al te enthousiast achter me aan naar buiten, volgens mij voelt hij haarfijn aan dat ik geen fan ben van dit natte en winderige weer. Ik heb inmiddels de knop wel omgezet. Weerstand als ik eruit moet, maar gelukkig is het droog en blijft onze wandeling een uitwaaisessie beperkt en dat is wel lekker. Even doorwaaien.
Max lijkt er inmiddels heel anders over te denken. Bij elke afslag houdt hij star halt. Lekker dwars met zijn hakken in het zand en zijn kop omlaag. Baas Bekijk het! Ik wil terug.
Tja, aangezien ik toch zijn baas ben en hij nog niet zijn behoefte heeft gedaan lopen we verder. Als hij een kwartier gelopen heeft en er weer een mogelijke afslag komt gooit hij alles in de strijd. Baas het is hondenweer en ik wil naar binnen. Aangezien ik weinig zin in sleep je hond naar huis dag heb, geef ik toe. Ok we gaan naar huis Max. En echt, zijn hele houding verandert meteen! Alsof hij wil zeggen “he he, ze snapt het eindelijk”.
Het waait ook wel erg hard, geef ik toe en eenmaal binnen, kruipt Max tevreden in zijn mand waar hij in een diepe slaap valt. Soms benijd ik hem. Heerlijk om gewoon lekker na een wandeling een dutje te doen. Zo in het moment te zijn. Ik oefen mezelf er elke dag in en het gaat me steeds beter af.
En echt, het levert je een interne rust op waar niks tegenop kan. Het lukt me zeker nog niet altijd. Ik kan vreselijk ongeduldig zijn, of het gevoel hebben dat ik nog 20 dingen moet doen en liefst tegelijk, maar als ik dan even uitzoom en kijk naar mezelf kan ik mezelf steeds beter terugroepen. Hee, wat doe je nu? Waarom deze stress? Je kunt maar 1 ding tegelijk. Wat is de beste aanpak? Dan maak ik een lijstje in mijn hoofd van belangrijk en urgent naar minder belangrijk en niet urgent en dan begin ik. Weg stress. Weg haast.
Max zal nog vaker langskomen in mijn reis, want hij heeft me veel geleerd. Al 9 jaar mijn maatje en ik ben intens dankbaar dat hij al deze tijd een onderdeel van mijn leven is.
