Als kind was ik graag buiten, graag onder de mensen en net zo graag ook alleen op zijn tijd.

Ik sprak tegen mezelf, vaak in het Engels. Ik zong en neuriede en kon verwonderd raken over een mooi bloemetje, een kruisspin in zijn web. Als ik lachte was het een schaterlach, als ik verdrietig was kon ik ook enorm huilen, ik was compleet.

Tot ik steeds vaker hoorde: zit eens stil, hou je mond nu eens even, praat niet zo hard, lach niet zo luid. Blijkbaar was ik te zeer aanwezig. Ik zei steeds vaker sorry of zonderde mezelf af.

In mijn jeugd ontwikkelde ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Oorlog en armoede, ik begreep het niet, waarom konden we dat niet oplossen? We sturen mensen naar de maan, maar hier op aarde is nog zoveel te doen en het leek alsof het de meerderheid niet raakte. Ik leerde dat er veel mensen zijn die het makkelijker vinden iets gewoon niet te zien, want als je het niet ziet hoef je er niks mee te doen.

Ik ging naar de middelbare school en vond 75% van de vakken niet interessant. Ik zag het nut er niet echt van in. De meeste dingen waren of te simpel, of lagen ver van mijn interesse. Het effect was dat ik een 6jes cultuur hanteerde. Vooral onder de radar blijven. Behalve dan voor sommige vakken waar ik echt de energie niet voor kon opbrengen, daar haalde ik vaak dikke onvoldoendes. Dat leverde uiteraard ook het nodige commentaar op.

En ook op de middelbare: Danielle waar ben je met je gedachten, want je let duidelijk niet op. Is het buiten leuker dan hier, want je zit alweer uit het raam te staren. (Het WAS buiten ook veel leuker).

Vervolgens zijn er verwachtingen wanneer je de middelbare school verlaat. In mijn tijd was studiekeuze niet meer dan een aantal gesprekken met een decaan, wat folders en opendagen bezoeken. Ik werd er niet warm van. Weer een school, weer in een lokaal verstopt zitten en weer dingen moeten leren waar ik weinig toegevoegde waarde in zag.

Ik besloot al snel dat dit niet mijn weg was. Dan maar geen HBO of universitaire titel. Who gives a damn, dacht ik. Nou dat werd snel duidelijk. Je capaciteiten worden graag tegen het licht gehouden aan de hand van je opleiding. Of liever nog, je titel. Geen titel? Niet echt slim dus. Pardon?
Ik was gelukkig goed van tong, dus pareerde makkelijk. Conclusie: lastig persoon.

Pardon? Zo beland je voor je het in de gaten hebt in een positie waarin je jezelf continue wil verdedigen. In de vechtstand. Daar bleef ik vervolgens jarenlang. Vechten voor gelijke kansen, vechten voor de rechten van de vrouw, vechten voor meer natuur in de klas en de klas meer in de natuur. Vechten voor ruimte voor mezelf, vechten……en altijd het gevoel dat er zoveel onrecht is.

De wereld is een onveilige plek.

Er volgt een scheiding en een burn-out, ik vecht nog dapper door. Er volgt een periode waarin ik mezelf ga zoeken, in opleidingen en cursussen. Om mezelf terug te vinden op een zaterdag aan de waterkant, waar ik een dag lang in de natuur doorbreng.

Ik word zachter, tot de volgende crisis en schiet keihard terug in oude overtuigingen en overlevingsmechanismen. Ik ga voor het eerst naar een zweethut en buig daar voor mezelf. Het vechten is klaar. Ik stap halverwege uit met de woorden: ik wil niet langer vechten en al helemaal niet meer tegen mezelf. Het begin is gemaakt.

Er is een zaadje geplant en ik geef mezelf nog 10 zweethutten cadeau.

Ik geef mezelf een NQ cadeau. Koop een lichtgewicht bepakking om in het wild te kunnen kamperen en ga lopen. Eerst hang ik nog in de buurt in mijn hangmat. Eerst overdag.

Een halve dag, een hele dag. Altijd eerst een stuk lopen en dan hangen in mijn hangmat.

Ik nodig mensen uit om te lopen en heb de mooiste ontmoetingen en gesprekken.

De inzichten tijdens de wandelingen zijn zoveel mooier en dieper dan ooit binnen.

Daar is mijn ware aard terug gekomen. Dat is wat ik jou ook gun. Loop een keer met me mee en ervaar de kracht van de natuur. Wees welkom.